Η φυσική γήρανση μας καθιστά ανίκανους για εργασία από μία προχωρημένη ηλικία και έπειτα. Το γεγονός αυτό επιδρά καθοριστικά στον σχεδιασμό όλου του κύκλου ζωής, καθώς θα πρέπει να εξευρεθεί ένας μηχανισμός ώστε οι ηλικιωμένοι να συμμετέχουν στην μελλοντική εθνική ενεργό ζήτηση. Βασική παράμετρος του προηγούμενου μηχανισμού αποτελεί το γεγονός ότι τα κράτη χαρακτηρίζονται από αθανασία (immortality), σε αντίθεση με τους πολίτες τους.
Η ένταση, ωστόσο του προβλήματος της γήρανσης του πληθυσμού στις ανεπτυγμένες χώρες, έχει θέσει τα διανεμητικά σχήματα συντάξεων εκτός ισορροπίας, με ισχυρή αναμενόμενη επίδραση στους εθνικούς προϋπολογισμούς κατά τις επόμενες δεκαετίες. Το μέγεθος αυτής της επίδρασης δεν έχει διερευνηθεί επαρκώς με τους πολίτες να βρίσκονται σε άγνοια περί των αρνητικών αυτών εξελίξεων.
Από την άλλη, αναλογιστικές και άλλες προβολές (βλ. AWG), προμηνύουν μελλοντικά ελλείμματα στο συνταξιοδοτικό σύστημα της ΕΕ τα οποία με τη σειρά τους θα επιδεινώσουν την δημοσιονομική κατάσταση της πλειοψηφίας των κρατών μελών. Σε αυτό το πλαίσιο, η αποκλειστική εστίαση στην ανάλυση του δημοσίου χρέους δεν οδηγεί σε μία αποτελεσματική εξέταση της δημοσιονομικής κατάστασης μίας χώρας.
Κατεβάστε το εδώ
